Takaharu Tezuka: The best kindergarten you’ve ever seen

Takaharu Tezuka พูดถึงการออกแบบโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ โดยไม่มีผนังกั้นระหว่างห้องเรียน กับ concept ในการเรียนรู้ของเด็กอนุบาลญี่ปุ่นแห่งนี้

ภาษาไทย อยู่ด้านล่าง...

The YouTube video discusses the design and philosophy behind a unique kindergarten, focusing on three main topics: architectural design, educational philosophy, and the impact on children.

Architectural Design

Circular Structure: The kindergarten is designed in a circular shape, with a rooftop that serves as an outdoor play area for children [00:16].

Low Roof: The roof is intentionally built as low as possible to allow people to see children playing on top of it, not just underneath [02:11].

Open and Boundary-less Space: The kindergarten is completely open, with no boundaries between the inside and outside, or between classrooms. The architect believes this prevents children from getting nervous and allows them to move freely [02:50].

Integration with Nature: The building incorporates trees that pass through the structure, and the classrooms always contain trees. There is also a wash basin area with various water tubs [01:13].

Educational Philosophy

Embracing Noise: The speaker notes that children sleep better in a noisy environment and that the noise in the open-plan kindergarten helps them develop concentration [04:07].

Trusting Children's Nature: The philosophy is to avoid over-controlling or over-protecting children. They are allowed to get minor injuries while playing, which helps them learn how to live in the world [08:59].

Encouraging Freedom of Movement: The design allows children to move freely without being confined to a single room [03:13].

The Impact on Children

Physical Activity: The circular design encourages a lot of movement. A drawing shows that one boy ran 6,000 meters in a single morning, and the average child runs about 4,000 meters a day. This contributes to the children's high athletic abilities [07:48].

Developing Resilience: The speaker shares a personal story of his son hitting his head and being resilient, suggesting that children need a "small dosage of danger" to learn and help each other [06:48].

พูดถึงการออกแบบและปรัชญาเบื้องหลังโรงเรียนอนุบาลที่ไม่เหมือนใคร โดยเน้นที่สามหัวข้อหลัก ได้แก่ การออกแบบสถาปัตยกรรม, ปรัชญาการศึกษา และ ผลกระทบต่อเด็กๆ

การออกแบบสถาปัตยกรรม

โครงสร้างทรงกลม: โรงเรียนอนุบาลนี้ออกแบบเป็นรูปทรงกลม โดยมีหลังคาที่ทำหน้าที่เป็นพื้นที่เล่นกลางแจ้งสำหรับเด็กๆ [00:16]

หลังคาเตี้ย: หลังคาถูกสร้างให้เตี้ยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อให้ผู้คนสามารถมองเห็นเด็กๆ ที่กำลังเล่นอยู่บนหลังคาได้ ไม่ใช่แค่เพียงข้างล่าง [02:11]

พื้นที่เปิดโล่งไร้ขอบเขต: โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เปิดโล่งอย่างสมบูรณ์ ไม่มีขอบเขตระหว่างพื้นที่ภายในและภายนอก หรือระหว่างห้องเรียน สถาปนิกเชื่อว่าการออกแบบนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้เด็กๆ รู้สึกกังวลและทำให้พวกเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ [02:50]

การบูรณาการเข้ากับธรรมชาติ: อาคารได้รวมต้นไม้ที่ทะลุผ่านโครงสร้าง และห้องเรียนก็มีต้นไม้เสมอ นอกจากนี้ยังมีพื้นที่อ่างล้างหน้าพร้อมอ่างน้ำต่างๆ [01:13]

ปรัชญาการศึกษา

ยอมรับเสียงรบกวน: ผู้บรรยายกล่าวว่าเด็กๆ จะหลับได้ดีขึ้นในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง และเสียงรบกวนในโรงเรียนอนุบาลแบบเปิดโล่งนี้จะช่วยให้พวกเขาพัฒนาสมาธิได้ [04:07]

ไว้วางใจธรรมชาติของเด็กๆ: ปรัชญาคือการไม่ควบคุมหรือปกป้องเด็กๆ มากเกินไป พวกเขาได้รับอนุญาตให้หกล้มและได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ซึ่งช่วยให้พวกเขาเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตในโลก [08:59]

ส่งเสริมอิสระในการเคลื่อนไหว: การออกแบบช่วยให้เด็กๆ สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องถูกจำกัดอยู่ใน "กล่องสี่เหลี่ยม" หรือห้องเดียว [03:13]

ผลกระทบต่อเด็กๆ

กิจกรรมทางกาย: การออกแบบทรงกลมส่งเสริมการเคลื่อนไหวอย่างมาก ภาพวาดหนึ่งแสดงให้เห็นว่าเด็กชายคนหนึ่งวิ่งได้ 6,000 เมตรในเช้าวันเดียว และเด็กโดยเฉลี่ยในโรงเรียนอนุบาลนี้วิ่งได้ประมาณ 4,000 เมตรต่อวัน สิ่งนี้มีส่วนช่วยให้เด็กๆ มีความสามารถด้านกีฬาในระดับสูง [07:48]

การพัฒนาความยืดหยุ่น: ผู้บรรยายเล่าเรื่องส่วนตัวของลูกชายที่ศีรษะกระแทกและสามารถฟื้นตัวได้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเด็กๆ ต้องการ "อันตรายเล็กน้อย" เพื่อเรียนรู้และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน [06:48]

Gemini 2.5 Flash สรุปให้

Sep 11, 2025

Interdependence and Individuality: Kevin Mark Low at TEDxKL

สถาปนิกมาเลย์เซีย เควิน โลว์

พูดเรื่อง Form กับ Content
Same Same but Different
ความเหมือนในความต่าง ความต่างในความเหมือน ในสถาปัตยกรรม

Creativity

The speaker begins with a story about two architects to distinguish between two forms of creativity. Associative creativity starts with a specific form or substance and results in a design that is formally associative, or resembles the original form. Inventive creativity, on the other hand, begins with the substance of the content, leading to something original in nature.

Ubiquity and Sameness

The speaker describes his research on the "global architect in the free trade era," which led him to explore the concept of "sameness" in the world, not in building forms but in the underlying content of things. He provides examples of this "sameness":

The same cleaning method is used on three different iconic skyscrapers: the former Twin Towers, the Petronas Twin Towers, and the Burj Khalifa.

The circulation design in sports stadiums has remained unchanged for 50 years.

Common building materials such as plaster, glass, and marble are used in the same manner they have been for a long time.

Modern buildings rely on migrant labor for cleaning, which the speaker contrasts with the advanced technology available in other fields.

Interdependence

The speaker challenges the conventional idea of interdependence as warm collaboration, instead defining it as a relationship between a person's passion (content) and the medium they use to express it (form). He emphasizes that genuine creativity arises from the connection and balance between these two elements. He cites influential figures like Susan Sontag, Noam Chomsky, and Jonathan Ive as examples of individuals who successfully channeled their passion into their work. He advises young designers to understand this relationship to help them resolve issues and guide their careers.

ความคิดสร้างสรรค์

ผู้บรรยายเริ่มต้นด้วยเรื่องราวของสถาปนิกสองคน เพื่อจำแนกความคิดสร้างสรรค์ออกเป็นสองรูปแบบ:

ความคิดสร้างสรรค์แบบเชื่อมโยง: รูปแบบนี้เริ่มต้นจากรูปทรงหรือสาระสำคัญที่เฉพาะเจาะจง และส่งผลให้เกิดการออกแบบที่มีความเชื่อมโยงกับรูปทรงดั้งเดิม

ความคิดสร้างสรรค์แบบประดิษฐ์: ในทางกลับกัน รูปแบบนี้เริ่มต้นจากเนื้อหาของสาระสำคัญ ซึ่งนำไปสู่สิ่งที่มีลักษณะดั้งเดิมโดยธรรมชาติ

การมีอยู่ทุกหนแห่งและความเหมือน

วิดีโอได้สำรวจการเพิ่มขึ้นของการมีอยู่ทุกหนแห่ง (ความเหมือน) ในโลก โดยพิจารณาจากเนื้อหาที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังสิ่งต่าง ๆ แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะดูแตกต่างกันก็ตาม ตัวอย่างของ "ความเหมือน" นี้ ได้แก่:

วิธีการทำความสะอาดแบบเดียวกันที่ใช้กับตึกระฟ้าที่เป็นสัญลักษณ์ที่แตกต่างกันถึงสามแห่ง ได้แก่ อาคารเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์เดิม, อาคารเปโตรนาสทาวเวอร์ และอาคารบุรจญ์เคาะลีฟะฮ์

การออกแบบเส้นทางการสัญจรในสนามกีฬาที่ไม่เปลี่ยนแปลงมาเป็นเวลา 50 ปี

วัสดุก่อสร้างทั่วไป เช่น ปูนปลาสเตอร์ กระจก และหินอ่อน ถูกนำมาใช้ในลักษณะเดิมเป็นเวลานานแล้ว

การพึ่งพาอาศัยกัน

ผู้บรรยายท้าทายแนวคิดดั้งเดิมของการพึ่งพาอาศัยกันว่าเป็นความร่วมมืออันอบอุ่น แต่กลับให้คำจำกัดความใหม่ว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างความหลงใหลของบุคคล (เนื้อหา) กับสื่อที่พวกเขาใช้ในการแสดงออก (รูปแบบ) เขาให้เหตุผลว่าความคิดสร้างสรรค์ที่แท้จริงเกิดขึ้นจากการเชื่อมโยงและสมดุลระหว่างองค์ประกอบทั้งสองนี้ และยกตัวอย่างบุคคลผู้ทรงอิทธิพล เช่น ซูซาน ซอนแท็ก, โนม ชอมสกี และโจนาธาน ไอฟ์ ว่าเป็นตัวอย่างของบุคคลที่สามารถถ่ายทอดความหลงใหลของตนเองสู่งานได้อย่างประสบความสำเร็จ

Gemini 2.5 Flash สรุปให้

Sep 11, 2025

Architecture is a Language: Daniel Liebskind

แรงบันดาลใจจากเจมส์ จอยซ์และภาษา

Libeskind เล่าถึงความชื่นชมอย่างลึกซึ้งที่เขามีต่อผู้ประพันธ์อย่าง เจมส์ จอยซ์ โดยเฉพาะการใช้ภาษาที่ซับซ้อนและทันสมัย เขาอธิบายว่าสไตล์การเขียนของจอยซ์ที่เปิดรับความคลุมเครือและการเข้าถึงความหมายแบบหลายชั้น มีอิทธิพลโดยตรงต่อกระบวนการออกแบบสถาปัตยกรรมของเขา Libeskind มองเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่าง "คำศัพท์แห่งพายุ" ของจอยซ์กับวิธีที่อาคารสามารถสื่อสารแนวคิดและประวัติศาสตร์ที่ลึกซึ้งได้ เขายังได้สร้างผลงานศิลปะจัดวางในกรุงดับลินเพื่อเป็นเกียรติแก่จอยซ์ ซึ่งประกอบด้วยตัวอักษร 1,001 ตัวที่กลับด้าน สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า Libeskind มองภาษาไม่ใช่แค่เครื่องมือในการสื่อสาร แต่เป็นแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์รูปทรงทางกายภาพที่สะท้อนแนวคิดอันลึกซึ้ง

สถาปัตยกรรมในฐานะดนตรี

Libeskind ซึ่งเคยเป็นนักดนตรีอาชีพมาก่อน เชื่อมโยงสถาปัตยกรรมกับดนตรีอย่างแน่นแฟ้น เขาเชื่อว่าทั้งสองสิ่งนี้คือรูปแบบของการสื่อสารที่สื่อถึงจิตวิญญาณ ไม่ใช่แค่สติปัญญา สำหรับเขา การออกแบบอาคารก็เหมือนกับโน้ตเพลงที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ชุมชนได้ตีความและสัมผัสประสบการณ์ เขามองว่าแบบร่างทางสถาปัตยกรรมไม่ได้เป็นเพียงพิมพ์เขียวทางเทคนิค แต่เป็น "โน้ตเพลงทางจิตวิญญาณ" ที่นำทางการสร้างอาคาร เขาเน้นย้ำว่าการวาดภาพคือแหล่งที่มาทางจิตวิญญาณที่เป็นรากฐานของสถาปัตยกรรม ซึ่งบ่งบอกถึงแนวทางที่มีความเป็นศิลปะและส่วนตัวอย่างลึกซึ้งในงานของเขา นอกเหนือจากด้านเทคนิคการก่อสร้าง

ประวัติศาสตร์และความทรงจำในการออกแบบ

Libeskind มองว่าประวัติศาสตร์ไม่ใช่แนวคิดที่ตายตัวและไกลตัว แต่เป็นพลังที่เร่งด่วนและต่อเนื่องซึ่งต้องเผชิญหน้ากับมัน เขาได้พูดถึงการออกแบบพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์การทหารในเมืองเดรสเดน ซึ่งมีอดีตที่เจ็บปวด การออกแบบของเขาซึ่งมีรูปทรงลิ่มที่ทันสมัยตัดผ่านอาคารคลาสสิก เป็นสัญลักษณ์ที่ทรงพลังของการขัดจังหวะประวัติศาสตร์ การแทรกแซงนี้ชี้ไปที่ทัศนียภาพของเมืองที่ได้รับการสร้างขึ้นใหม่ พร้อมทั้งเน้นย้ำถึงจุดที่เคยถูกทิ้งระเบิด กระตุ้นให้ผู้เข้าชมครุ่นคิดถึงความรุนแรงและลัทธิเผด็จการ แทนที่จะเชิดชูประวัติศาสตร์การทหารเพียงอย่างเดียว โครงการนี้แสดงให้เห็นถึงความเชื่อของเขาที่ว่าสถาปัตยกรรมสามารถและควรมีส่วนร่วมกับอดีตของเมืองเพื่อสร้างอนาคตที่มีความหมายและน่าไตร่ตรอง

เมืองในฐานะหมู่เกาะ

เพื่ออธิบายวิสัยทัศน์ของเขาเกี่ยวกับการออกแบบเมือง Libeskind ใช้แนวคิดแบบกรีกของ "หมู่เกาะ" เขามองว่าเมืองไม่ใช่สิ่งที่มีลักษณะเป็นหนึ่งเดียว แต่เป็นการรวมตัวกันของ "เกาะ" ที่มีความหลากหลาย—หรือย่านต่างๆ—ที่เชื่อมต่อกันด้วยพื้นที่สาธารณะและภูมิทัศน์ธรรมชาติ เขาแสดงให้เห็นแนวคิดนี้ด้วยแผนแม่บทสำหรับโครงการขนาดใหญ่ในยงซาน ประเทศเกาหลีใต้ เป้าหมายของเขาสำหรับโครงการนี้คือการสร้างศูนย์กลางเมืองที่มีชีวิตชีวาและมีความเท่าเทียมทางสังคม ซึ่งผสมผสานระหว่างตึกระฟ้า พื้นที่ทางวัฒนธรรม และที่พักอาศัยเพื่อสังคม แนวทางนี้แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของเขาในการออกแบบเมืองที่ทั้งมีชีวิตชีวาและยุติธรรม ส่งเสริมความรู้สึกของชุมชนและการเชื่อมโยงกัน แม้จะมีขนาดและความหนาแน่นสูง

การทำลายขอบเขตของประเภทงาน

Libeskind อธิบายว่าเขาตั้งใจที่จะทำลายเส้นแบ่งแบบดั้งเดิมระหว่างประเภทของโครงการสถาปัตยกรรมที่แตกต่างกัน เขาไม่เห็นความแตกต่างพื้นฐานระหว่างการออกแบบเมือง พิพิธภัณฑ์ ภาพวาด หรือบ้านส่วนตัว เขามองว่าโครงการทั้งหมดของเขาเป็นส่วนที่อยู่ร่วมกันของสิ่งที่เขาเรียกว่า "โลกเดียว" ซึ่งแต่ละการออกแบบเป็นชิ้นส่วนที่เชื่อมโยงกันของวิสัยทัศน์ทางศิลปะที่ยิ่งใหญ่กว่า เขาสรุปด้วยการเน้นย้ำว่าอิสรภาพและเสรีภาพเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับกระบวนการนี้ ตอกย้ำความเชื่อของเขาว่าสถาปัตยกรรมควรเป็นศิลปะที่ครอบคลุมและเป็นประชาธิปไตย ซึ่งมีส่วนช่วยในการสร้างเมืองสำหรับทุกคน ดังที่เห็นได้จากงานของเขาที่ Ground Zero ในนิวยอร์ก

สรุปความโดย Gemini 2.5 Flash

Influence of James Joyce and Language

Libeskind shares his deep admiration for the author James Joyce, particularly for his complex and modern use of language. He explains that Joyce's literary style, which embraces ambiguity and a layered approach to meaning, has a direct influence on his architectural design process. Libeskind sees a parallel between Joyce's "thunder words" and the way buildings can communicate complex ideas and histories. He even created an art installation in Dublin as a tribute to Joyce, consisting of 1,001 inverted letters. This demonstrates how Libeskind views language not just as a tool for communication, but as a source of inspiration for creating physical forms that resonate with profound ideas.

Architecture as Music

Libeskind, who was once a professional musician, draws a strong connection between architecture and music. He believes that both are forms of communication that speak to the soul, not just to the intellect. For him, a building's design, like a musical score, is meant to be interpreted and experienced by a community. He views his architectural drawings not merely as technical blueprints, but as a spiritual "score" that guides the creation of a building. He emphasizes that the act of drawing is the fundamental, spiritual source of architecture, suggesting a deeply personal and artistic approach to his work that goes beyond the technical aspects of construction.

History and Memory in Design

Libeskind views history not as a static, distant concept, but as an urgent, ongoing force that must be confronted. He discusses his design for the Military History Museum in Dresden, a city with a painful past. His design, which features a modern, wedge-shaped structure cutting through the classical building, is a powerful metaphor for the disruption of history. This intervention points toward the city's rebuilt panorama while also highlighting the site of a bombing, prompting visitors to reflect on violence and totalitarianism rather than simply glorifying military history. This project exemplifies his belief that architecture can and should engage with a city's past to create a meaningful and reflective future.

The City as an Archipelago

To describe his vision for urban design, Libeskind uses the Greek concept of an "archipelago," a chain of islands. He envisions a city not as a single, monolithic entity but as a collection of diverse "islands"—or neighborhoods—connected by public spaces and natural landscapes. He illustrates this idea with his master plan for a large-scale project in Yongsan, Korea. His goal for the project is to create a dynamic, socially just city center that combines skyscrapers with cultural spaces and social housing. This approach highlights his commitment to designing cities that are both vibrant and equitable, fostering a sense of community and connection despite their size and density.

Breaking Categories

Libeskind explains that he intentionally breaks down the traditional lines between different types of architectural projects. He sees no fundamental difference between designing a city, a museum, a drawing, or a private home. He views all his projects as coexisting parts of what he calls a "singular world," where each design is an interconnected piece of a larger artistic vision. He concludes by emphasizing that freedom and liberty are essential to this process, underscoring his belief that architecture should be an inclusive and democratic art form that contributes to building a city for all people, as exemplified by his work at Ground Zero in New York.